چهار بعد بودنم

آدم خاطره بازی هستم...

از وقتی 5،6 سالم بود دوست داشتم خرده پارچه های رنگی باقی مونده از خیاطی مادرم یا نقاشی های هر روزم را جمع کنم.هنوز هم این خصلت  خاطره بازی را حفظ کردم.

یکی از کمدهای اتاق پرشده از خاطراتم،امروز رفتم  سراغش.

همین که در کوچیکش را باز می کنم کاغذها و عکس ها و پوشه ها حمله می کنند!از کارنامه اول دبستان و نمودار رشد قد گرفته تا تحقیق همین چند ترم پیش دانشگاه . انگار این کمد، خودش نمودار رشد جسمی و قدی و روحی منِ...

نوارهای کاستی که دیگه مشتری نداره،عکس ها، یک قاب قهوه ای با گل های کوچیک سفید و صورتی،کاغذ،کاغذ،کاغذ،طراحی ها و سیاه مشق های دوره  دبیرستان، نوار کاست صدای شعرخونی  4 سالگیم ،کارت پستالهای دوره نوجوونی ،دفتر کارآموزی سال سوم دبیرستان،بروشور و کارت و طراحی هایی که از اینجا و آنجا جمع کردم، پرونده نقاشیهای دوره آمادگی ،یک کلاسور پر از تحقیق هایی که به هیچ دردی نمیخورند،کارنامه ها،از اول دبستان تا همین دو ترم پیش،سنگ ریزه هایی که پر از رنگ اند،صدف،کاغذ کادوی  یه هدیه دوست داشتنی و دفتر انشاء...

همیشه مرتب کردن این صندوقچه یادآوری چندساعتی طول می کشه،یک به یکه این اوراق رو بررسی می کنم و تجدید خاطره...

اولش جمع و جور کردن این همه وسیله برام عذاب آوره اما وقتی شروع می کنم و درگیرش میشم لذت بخش میشه،مثلاً امروز نشستم و انشاءهای دوره راهنماییم رو خوندم،یه خط خیلی افتضاح که نمیشد خوندش با جمله هایی که دنبال هر اسمی کلی صفت ردیف کردم تا فضا شاعرانه تر بشه!

این دفترم رو با اون جلد سورمه ایه پر ستارش خیلی دوست دارم ،یه انشاء  هم برای دل خودم نوشته بودم ،البته برای دل خودم که نه، برای برف . مثل اینکه زمستون اون سال برف نیومده بوده و من در حسرتش یه نامه بلندبالا برای ایشون نوشتم!

درست مثل حالا که درحسرت بعضی چیرها تنها کاری که میتونم انجام بدم،نوشتن و کشیدنه...

و یه انشاء پیدا کردم که موضوعش نوشتن نامه ای به کودک فلسطینی بود،سرتاسر نامه پر از اشک و آه! 

اما وقتی خوندمش فقط و فقط روزهایی که داریم از سرمی گذرونیم به یادم اومد،نمی دونم بچه های دهه هفتادی که الان یا دبیرستانیند یا راهنمایی چه حسی نسبت به سالی که گذشت دارند،احتمالاً همون حسی که ما نسبت به دوم خرداد داشتیم...

ولی مطمئنم که هیچ وقت معلمشون موضوع انشاء رو نوشتن نامه ای برای جوانان دهه 60 یا برای سرزمین پرخونتون نمیده...

اما این انشاء من حال و روز وطن امروزه یه نوجوون دهه شصتیه که یه روز برای فلسطین نوشت اما حالا تنها کافیه موضوع انشاء رو تغییر بده و اون بالای صفحه بنویسه سرزمین مادریم...

یه قسمت از انشاءام رو اینجا مینویسم، هرچند نثرم چندان تفاوتی نکرده اما حالا از زبون یه دختر 12،13 ساله بشنوید:

اینجا سرزمین خون است،سرزمین ایثار و اینجا من با دستانی کوچک نجوا میکنم آنچه را که قناری کوچکی با آوای خود به شکارچی میگوید،اینجا حتی پرندگان برایمان از شقایقها میگویند،از کوهها و استقامت.آری رویای من، اینجا من و هزاران هزار دست تنها هست که گرما می طلبد .

این انشاء شاید حرفهای دل من 12 ساله بوده و این کمد من 4ساله تا 23 ساله

وقتی خوب نکاه می کنم این کمد خود منم،من و روزهایی که گذروندم...

به اتاقم چشم  میندازم،اینجا هم منم،تنها جایی که فقط من دیده میشم ...

من+تمام خاطراتم

من+همه روزهای گذشته

من+تمام دوست داشته هام 

این چهار دیوار با همه کمدهای پر از خاطره اش ، کتابهای خوابیده توی قفسه،نقاشیهای روی دیوار،قابهای عکس ، میز کار و رنگها و کاغذهام،حتی این فرش و روتختی وبالش منم...

بیرون از این چهار دیوار سفید من به جبر جامعه و هزار و یک باید ونباید دیگه آدم دیگه ای هستم و برداشت آدمها از من متفاوت.

اما در حصار این پنجره،در ،کمد و دیوار فقط منم

 و هیچ جای دنیا رو با این مربع کوچک خاطرات و دوست داشته هام عوض نمیکنم...

دلتنگی نوشت:ده ساله که از اتاق بچگی هام اسباب کشی کردم و خیلی از خاطره هاش رو به اجبار دور ریختم،اما هنوز گاهی اوقات دلم براش خیلی تنگ میشه،بعضی وقتا با این اتاق جوونی قهر میکنم و دلم میخواد برم پیش اتاق 7سالگیم،اما نمیشه...

اون اتاق خراب شده و به جاش برج ساختند.

تلنگرنوشت: خاطره بازی خیلی هم بد نیست،شاید اگه همه آدمهای دنیا خاطره باز بودند خیلی حرفها و خیلی روزها فراموش نمی شد...

نکته نوشت:اون عکس بالایی هم منم
چاشنی نوشت:دلم میخواد ازامروز برای هر پستی که میزارم نسبت به موضوع یه آهنگ پیشنهاد کنم،پس لطفاً این پست رو با چاشنی این آهنگ میل کنید!(از من تا من)